Een kanariepietje vliegt vooruit, hij wordt door opengesperde ogen gevolgd. Roetveegmensen, in flakkerend licht, verder niets dan duisternis. In zijn nieuwe theatermonoloog onderzoekt Anton Dautzenberg – bekend van onder meer de romans Geestman en Extra Tijd – zijn verleden als opgroeiend kind in een arbeiderswijk in het Zuid-Limburgse dorp Schaesberg. Het bracht hen naar de donkere krochten van de kolenmijnen in Zuid-Limburg. De donkere ondergrondse wereld waar zijn grootvader zwoegde en waarboven hij als kind speelde. Nicoline Soeter schreef de muziek, het ensemble VONK geeft alle klanken en woorden een passende ondergrond. Kom aarden. In de muzikaalste zin van het woord.