The Ghosttrack

Lees hier de reportage over The Ghosttrack. Deze verscheen in ons magazine 'BLVRD Vandaag' editie 10. 

Boulevard verbindt zich graag en zeker nu met de stad en haar bewoners. Aan tien bevlogen makers, in wie wij al jaren vertrouwen hebben, is gevraagd om speciaal voor ‘Afzender Boulevard’ iets te maken. Deze projecten worden gemaakt voor en soms met specifieke groepen uit de stad.

De laatste jaren ontwikkelt Alexandra Broeder [1978] vooral werk op het snijvlak van psychiatrie en theater. Met meisjes uit de Amsterdamse ggz-instelling De Bascule maakte ze de bejubelde voorstellingen The Well [2018] en The Tree [2019]. Voor Afzender Boulevard gaat ze in Vught aan de slag. Met jongeren tussen de 15 en 19 jaar die op Herlaarhof wonen – Reinier van Arkel Groep – voert ze gesprekken over de invloed van de pandemie op hun leven. De ontmoetingen leverden grondstof voor de installatie The Ghosttrack op.

Te bezoeken op tot en met 30 augustus van 9.30 tot 20.00 uur.
Locatie: Ingang Bossche Broek, hoek Pettelaarseweg / Sterrenbosweg.

Het project lijkt Alexandra op het lijf geschreven. Ze houdt van niemandslanden. Tussen werkelijkheid en waan, tussen controle en driften. Zulke gebieden verkent ze op de tast, want ze zijn vaak mistig. Maar nooit uitgestorven: in deze schemerige enclaves leven kinderen en jongeren, die zichzelf en anderen naar onbekende werkelijkheden gidsen. Eén zekerheid: volwassenen krijgen er vaak rillingen van. Want zij zijn over alles de baas, behalve over hun machteloosheid. Dat levert intrigerende theaterproducties op – zoals Candyland en The crow knows where the children go – waarin macht, onheil en breekbaarheid de toon zetten.

Wiebeligheid
Alexandra over de samenwerking met jongeren die psychisch extra kwetsbaar zijn: “Veel van wat vanzelfsprekend is, geldt niet bij deze groepen. Dat is een van de lessen die ik bij The Tree en The Well heb geleerd. Neem bijvoorbeeld oogcontact: sommigen kunnen dat – zeker in het begin – nauwelijks aan. Er waren ook meisjes die niet in hun eentje van Amsterdam-Centraal naar Frascati [theater aan de Nes, kilometer verder – red.] durfden. Die haalden we op.”

Ook voor haarzelf blijft het spannend, zegt Alexandra. “Enerzijds wil ik ze graag in mijn artistieke proces meenemen, anderzijds heb ik voortdurend rekening met ze te houden. Oftewel: wat kan, wat kan niet. Of nu nog niet.” Het is die wiebeligheid waarin zowel kracht als schoonheid kiemt. Maar nooit zonder vallen en opstaan. Zo bedacht Alexandra bij een eerste bijeenkomst rond The Three om de meisjes filmtrailers van onder andere Sweet Dreams en MAMMA te laten zien. “Maar binnen enkele minuten stonden er drie op de gang met een angstaanval. Oké, dacht ik: laten we ontspanningsoefeningen doen. Maar op de grond liggen of elkaar aanraken, bleek ook too much. Veel van geleerd.”

Ontregeling
De ontregeling die corona veroorzaakt, fascineert haar. Zelfs geharde keilboutzielen blijven immers niet onbewogen onder de sociale gevolgen. “Laat staan wat vrijheidsbeperking of digitaal behandelcontact – Zoom, internet – voor jongeren in de psychiatrie betekent. Ik vermoed dat een deel van hen opgelucht zal zijn. Het valt nu immers wat minder op dat zij de anders zo drukke wereld moeilijk kunnen bijbenen. Maar bij anderen zal het angst en onzekerheid oproepen. Alsof corona voor onafwendbaarheid staat – een onheilsvoorspelling van Cassandra.”

Of The Ghosttrack van Alexandra een sterk inlevingsvermogen vergt? Openhartig: “Ik herken me in deze jongeren en psychisch lijden is mij niet vreemd. Ik ben nooit voor een dusdanige lange tijd uit de running geweest. Maar het had gekund. Ik heb een fascinatie voor afglijden naar parallelle werelden.”