Flagrant Délire

Deze solo is het tweede gedeelte van een drieluik. Het speelt met vraagstukken die de choreograaf aan het hart gaan: de constructie van een identiteit door een territorium. In deze creatie duikt Tony Thich in de oorsprong van zijn praktijk. Hij deelt zijn twijfels en zijn veroordelingen, zijn aanloop en zijn intieme reserves. Hij ontwikkelt zich in een scenografische ruimte met meerdere dimensies. Deze scenografie, die ons herinnert aan stedelijke materialen zoals plexiglas en metaal, bied niet alleen ruimte om de duizelingwekkende bewegingen van de artiest te uitten, het onthult ook de inzet die hij kruist. Hij benijd zijn initiële schot en doet het opnieuw, in de ban van de muziek van Vivaldi, een versie die in zoetigheid en energie lijkt op de presto passage van de Zomer van De Vier Seizoenen van Il Giardino Armonico. Deze solo is een oproep aan de mythe van Icarus. Hij daagt de zwaartekracht uit maar komt steeds weer op de grond terecht bij zijn gewicht dat hem aan de aarde verbind.