Slottekst veertigste editie

Vanaf hier zijn jullie net miertjes. 
Lief boulevard, dat was het dan!    
Na elf dagen Theaterfestival

Elf dagen delen, samen bewegen, als mieren aan het werk en in de weer

Mag ik het even hogerop zoeken

Geen zorgen, ik zal niet uit de hoogte doen.



Dag kathedraal, heb je ons gezien?


Soms missen we dat, het gezamenlijke ervaren.

Samen een stad zijn, of een land
Zoals Sifan Hassan ons vanmorgen liet voelen.



We hebben Olympische hoogten bereikt

Ik nu, in elk geval, een persoonlijk hoogterecord..



Ja, ik weet dat jij weet wat dat betekent, Sint Jan.

jouw koster liet het ons zien

Zette jouw deuren wagenwijd voor ons open,  
voor rustruimtes en voor een spontaan Ave Maria door Nienke Nasserian in je buik



Je bulderde ons dagelijks toe wat kathedraal-denken eigenlijk is:

Hoe een steen generaties geleden gelegd, voor generaties daarna pas een huis werd  

Hoe we over de toekomst kunnen nadenken

En over het steentje dat wij daar zelf aan bijdragen



Fijn dat we even op gelijke hoogte kunnen praten,  
fijn dat we weer aan jouw voet mogen voelen wat dat kan zijn: samenkomen. 
Dertig jaar geleden

Toen ik vier jaar was, stampte ik rond op deze kasseien, onder jullie voetzolen  
ik zag hier beneden voor het eerst de wereld weerspiegeld

op kniehoogte


Ik zag jullie: iedereen die dit jaar riep: ik kom hier al veertig jaar!

Ik zag jullie rode laarsjes wandelschoenen hoge sokken en harige benen

Een rode draad werd gesponnen 
Ik leerde empathisch zijn van mimespelers

ik leerde zwaartekracht van acrobaten

dansers namen me aan de hand
Over dit plein heen, lieten me zien wat beweging kan zijn 
Internationale gezelschappen leerde me 
Geopolitiek en gezamenlijkheid
Ik zette mijn ogen, oren en mijn keel open



Dag kinderkopjes, jullie hebben ons gedragen  Herinneren jullie je mij nog? 
Toen ik deze week aan een kind, druk in de weer bij Stadshout, vroeg: waar het heen moet met de wereld?
Zei ze: naar buiten, de wereld moet meer buitenspelen
En ze zei me te luisteren naar de spinnen  
Ik dacht: wat er ook speelt - laat het de kinderen zijn  
Onze moeders hadden ons al in hun buik  
Toen zij werden geboren

Jij, miertje, bestond al, ver voordat jij er was 
De waterstofdeeltjes in onze lichamen spinnen rond 
Allemaal een andere kant op, in andere snelheden 
We zijn meer water dan iets anders
Uiteindelijk zullen we allemaal verdampen 
Samenklonteren aan een hemelplafond en weer neerdalen  
Er zit een vrouw naast me op haar telefoon

in haar scherm zie ik haar gezicht

We kijken onszelf aan, gemiddeld zo’n vijfenhalf uur per dag.
Schermtijd, noemen we dat


Als je iets zoekt, vindt je altijd wel iets, zei iemand deze week

Maar we weten niet meer wat we zoeken

Dus vinden we wel iets,  
maar vaak alleen dat, wat we al vonden.
Alles dat online staat hebben we er zelf ingestopt

Vroeger waren we bang voor spiegels


Deze Boulevard hebben we geleerd wat spiegelen is, of, wat het kan zijn

Dat Kunstmatige Intelligentie een spiegel is

Van wat wij er zelf instoppen
We keken onszelf aan in het water van Schippers en van Gucht



We leerden andere lichamen spiegelen

We leren van de kinderen die niet in woorden praten

Van Manu van Kersbergen  
Katja Heitman

Boukje Schweigman

We leren Paarden van Troje in een systeem zijn, van

Dries Verhoeven

We leerden andere talen

Van zij die voor ons kwamen

Van Jan Martens



Van de dansers uit Leeds, die ons lieten zien wat passie is

Op je zeventigste danser worden, en een internationaal lichaamsarchief aanleggen  
Terwijl we ook leren dat je eigen lichaam, je eigen archief, je soms in de steek kan laten  

We moeten een golfbeweging vormen

Als het waterkanon van Tamar Blom

De toekomst in pompen

Op de trommels, die rimpels vormen in de tijd, van Gavin Viano



Van de vrijwilligers, horecapersoneel, hospitality en productiemedewerkers

Die met onvermoeibaar enthousiasme

Bleven voldoen in al onze behoeften

Van bewegwijzering, glazen water tot tinto (wat gewoon cassis met alcohol is, eerlijk) en zonnebrandcrème

Of basillicumplanten



We moeten op onze natuur passen en alles dat ademt

Op de kabouters van het Houten Huis

En de wetenschappers die met hun eenzijdige blik niet kunnen bevatten

Wat zij weerspiegelen, hoe zij van waarde kunnen zijn  
We raakten overspoeld, lieten tranen rollen en  
het zweet stond ons vaak op het voorhoofd

Zoals het geval was bij de gebarentolken  
die deze weken Olympisch goud wonnen bij spoken word voorstellingen 
We leren van tent paars dat street culture ook in een tent of op een plein kan floreren

Kunst als protestvorm, die elke dag voor jong tot oud, liet voelen wat iets in beweging zetten kan betekenen



Iets wat in het programma in Pand18 ook terugkwam

We voelen de toekomst, en de toekomst voelt terug.

Future Feels



Iemand zei vandaag: we moeten de jongeren betrekken

Hij vergat dat zij hun stempel allang zetten.


Permanente observatie van ons zelf geeft ons geen mindfullness

Selfies maken ons niet meer zelfbewust  
Influencers ook niet - kijk maar naar het zogenaamd Verenigd Koninkrijk



Mieren scheiden een stofje af, waarbij ze aangeven: volg mij maar, ik ben in paniek

Wat volgt is een cirkel des doods

Mieren volgen elkaar soms ineens, als de afstand te klein wordt,

Niemand meer overzicht heeft en alle mieren uiteindelijk aan uitputting sterven

In een enorme, kolkende beweging van volgers

Dat is, wat er kan gebeuren als gezamenlijkheid gesloten is



Boulevard ging dit jaar open, doordat we terugkwamen in de stad, terug in het theater

Doordat jullie terugkwamen, door de zon die doorbrak,  
we hadden alleen de eerste dag last van water

Daarna hebben we er alleen maar met hunkeren naar uit kunnen zien


We noemden het geen duurzaamheid maar toekomstbestendigheid
Laten we het geen toegankelijkheid noemen, maar toekomstbestendigheid
Want wie bepaalt er wie er welkom is - in kunst lijkt het mij de taak die route te bepalen



We hadden pop up toiletten
Een enkele keer tuimelde er eentje om, sorry Marianne.



Jullie leren je kinderen en kleinkinderen de wereld te begrijpen,  
grip te krijgen op dat wat we op onze telefoons,  
onze vooroordeeltjesvernellers op zakformaat,  
niet kunnen vinden  
Mijn iPhone zei: uw schermtijd is deze week een halfuur per dag

Ik had een nieuwe spiegel gevonden

Eentje die niet alleen mijzelf liet zien, die mijn blik niet verkleinde maar vergrootte  
Elf dagen lang geen schermtijd, maar bescherm-tijd

Van alles dat van waarde is 
Mijn telefoon zegt na elf dagen ook: gezicht niet herkend

Wat ik ook wel kan begrijpen



We deden deze weken de was van Laika, die maar niet leek te drogen  
We vochten met de fietsen die als herten over het terrein verspreiden  
Soms onverhoopt aan statafels werden vastgehangen  
Sommigen van ons dansten tijdens queerfeest Jezabel op de hoek van de bar  
Ondanks hun krukken  
   
Dit jaar kwamen dingen terug

Gezelschappen, makers, vrijwilligers, publiek

La Coronne en De Stijle Want
We ervoeren nostalgie, wat oude verhalen herhalen kan doen



Dag ouwe sint jan,



Ik steek vandaag een kaars aan, voor mijn ongeboren dochter

Waarmee ik werd geboren
Die in mijn buik zit en daar zal blijven

Een kaars op al jullie kinderen, geboren en ongeboren, van jezelf of van elkaar,
op de verhalen die zij zullen delen



Op het meisje van vier, dat zei dat we meer moeten buitenspelen

Op dat zij over dertig jaar hier staat en dat nog steeds kan doen

Zoals ik, hier, in een toren geklommen



Dat tegen die tijd deze linden en iepen zo groot zullen zijn als hun voorgangers, de kastanjes   
Andere soorten, andere bladeren, net zoveel schaduw en ruimte voor priklampjes en stiekeme tongzoenen. 
Een mierencirkel kan worden doorbroken als de andere mieren dan de paniekmieren, van koers veranderen. 
Als er eentje een nieuwe route bepaalt, is het klaar, dan kunnen ze door, met hun samenleving.

 
Zevenduizend jaar geleden waren we bang voor ons eigen spiegelbeeld  
Nu zijn we dat voor de ander, of voor wat we zelf hebben gemaakt:   
Van Kunstmatige intelligentie tot vreemdelingenhaat

Maar de ander bestaat niet, zij is een spiegel  
En hoe we onszelf zien willen we vaak genoeg het liefst veranderen  
Maakbaar maken



Dag makers.  
Jullie zeiden deze week: volg ons maar  
maakten rimpels in het water

gooiden er stenen in, deden eigen bijdragen  
Zetten golfbewegingen in gang  
Doorbraken de cirkels, kantelden spiegels    
Dag Tessa, dag Jean.  
Dankjulliewel.



Dag iemand die zei: ik kan weer trots zijn op mijn stad    
Dag zon, dankjewel voor je stralen

Dag lucht dankjewel voor je zuchtjes wind en de adem, dankjewel water

Dag zoogdieren, vogels, vissen, reptielen, bomen, schimmels, bacteriën, basillicumplanten, spinnen, kabouters en muggen



Dag theater, dag kerken, skate-hallen, bossen en zalen
Dag keiharde werkmieren

Dag nachtbrakers en nachtbewakers



Hallo toekomst, hallo dromen, dankjewel voor alles wat jullie nog voor ons bewaren  


Want de waarheid, is weerloos,  Dus laat ons wat van waarde is   
beschermen voor later  


Dag theaterfestival Boulevard. Dankjewel.



EN TOT LATER!

 

Tekst: Teddy Tops