Er is één tentje dat niet opgeruimd is in 2019. Niemand weet of het opzet was. Ik vermoed zelf van wel. Ik geloof niet in toeval. Wel in voorzienigheid en in het lot. Dat moet ook wel, zo vlak onder de Sint Jan. 

Ons tentje, dat van mij en een paar vrienden, staat dicht bij de plek waar ooit een theater was. Het heeft het uiterlijk van een bouwkeet. Daarom is het niemand opgevallen. Speciaal voor het festival was de kassa in een Dixie geplaatst. Zelfde verhaal: staat er ook nog steeds. 
Soms, als we in een nostalgische bui zijn, gaat een van ons op de dichte plee zitten en vraagt dan geld voor een voorstelling of een expositie. En een ander sluit dan boos de tent. Omdat hij cultuur altijd al niet essentieel vond en dat nu door de meerderheid wordt geloofd. 

Ja, wij weten van corona. Eerst niet natuurlijk. In het najaar van 2019 dachten we: kijken hoe lang dit leuk is. Met z’n vieren in een keet. Noem het een experiment. We vonden het echt iets voor Schweigman om ons te ontdekken en daar een voorstelling over te maken. Of wat ons betreft Studio Orka. Had ook gemogen.  

Ergens na Nieuwjaar pikte een van ons het woord corona op. En toen we alle kots en pis in februari van onze keet hadden gesopt, bleek dat het rumoer ook in Den Bosch kan verstommen. 

In de afgelopen maanden was de keet onze enige veilige plek. Te klein om anderhalve meter afstand te houden, afgesloten van ieder virus en met een podium. Om en om hebben we hier al honderden voorstellingen gemaakt. We hebben de wereld buitengesloten en ik kan wel zeggen dat dit kleine theater ons gered heeft. Deze zomer rijden we de keet naar het Zuiderpark. En we schijnen niet alleen te zijn. Er zijn meer mensen zoals wij. Allemaal in tentjes.