De verhalen van zijn vrienden over seksueel drugsgebruik ontroerden en onthutsten hem. Theatermaker Dries Verhoeven raakte nieuwsgierig. The Narcosexuals [2022] is zijn liefdevolle, confronterende, spraakmakende performance in de Bossche spoorzone.

Kunnen we in de toekomst alleen nog meer intiem zijn met elkaar nadat we onszelf hebben gedrogeerd? Met GHB/GBL, ketamine of crystal meth? Op plekken die normaliter voor ons verborgen zijn – in privéhuizen driehoog achter – zag Dries Verhoeven een nieuwe vorm van seksuele bevrijding, hij zag liefde en kameraadschap waar hij die niet had verwacht. Of beeldde hij zich dat alleen maar in? 

The NarcoSexuals speelt zich af in een eengezinswoning-met-ramen op een verlaten plek. Het publiek loopt om het huis heen en mag vrijelijk naar binnen kijken. Als toeschouwer heb je een veilige buitenstaanderspositie, maar de geluiden en stemmen op je koptelefoon trekken je naar binnen, naar de nachtelijke avonturen van ontklede, feestende mannen die zich bewegen tussen waanzin, wellust en wanhoop. Beeld en klank trekken je zelfs je eigen lichaam in, naar het ongetemde dier dat daar huist en dat je niet zo vaak in de ogen kijkt.

The Narcosexuals roept sterk uiteenlopende reacties op, maar is tot nu toe ook steeds uitverkocht. Het is immers een prikkelend onderwerp. Want wat wordt hier nou precies ‘bekeken’? En is het niet eerder iets om beschaamd van weg te kijken, van seks op drugs? Kan het intimiteit opleveren? Exact die spanning en innerlijke aarzelingen maken The Narcosexuals gedurfd en zinvol. 

Lepeltje-lepeltje
Dries Verhoeven schreef het ijzersterke essay 'Aan nabijheid zo een verlangen' over The Narcosexuals. Online vind je het op www. driesverhoeven.com. Een fragment eruit: "De bel ging. Via Grindr had ik een afspraakje gemaakt met een jongen die niet ver weg woonde. Hij liep de gang in en deed zijn jas uit. "You want a bit of G?" was zijn openingszin. lk schudde nee. "I wait a bit, but feel free to take." Hij haalde een grote glazen fles tevoorschijn, zo eentje die de melkboer vroeger bij zich had.

Wat ik tot dusverre had gezien van GHB was dat het in kleine flesjes kwam, en dat je het zorgvuldig met een pipetje moest doseren. "You know what you're doing?" vroeg ik. Hij knikte. lk pakte een glas jus d'orange voor hem. Hij goot er een slok van de vloeistof in en dronk het in een teug leeg. We liepen naar de slaapkamer.

Tien minuten later zag ik hoe zijn ogen wegdraaiden, zijn mond zich opensperde en zijn spieren verslapten. Op mijn pogingen hem wakker te makken reageer- de hij niet. lk sloeg op zijn wangen. "Hello!" riep ik in zijn gezicht. lk belde een vriend. "Knijp hem in zijn nekspieren" zei hij. "Als niets helpt, moet je hem op zijn zij leggen, zodat hij niet in zijn braaksel kan stikken. Gewoon afwachten tot hij weer bijkomt." En zo geschiedde. lk vlijde mijn naakte lichaam tegen dat van hem, lepeltje-lepeltje, met mijn arm om zijn borst, ervoor zorgend dat hij niet op zijn rug kon terugdraaien.

Surrealistisch was het, hoe ik daar verstrengeld lag met iemand die ik nooit eerder had ontmoet, met wie ik niet eens seks had gehad. En ik was ontroerd door het gemak waarmee de jongen zijn lichaam mijn huis had binnen geworpen en hier nu in een voor hem onbekend bed lag, overgeleverd aan mijn bereidheid om hem al dan niet te helpen. Als een herdershond die zich vol vertrouwen voor je voeten werpt. lk hoorde een zacht gesnurk. Zo lagen we daar een volle nacht, tot hij wakker werd en zonder veel te zeggen terug naar huis ging." [JS/EA]

Foto: Karin Jonkers